Twierdza
Przemyśl
Karl Křitek
Urodził się 24.10.1861 r. w Splicie (Chorwacja) – zmarł 3.09.1928 r. w Wiedniu.
Pochodził z rodziny o wojskowych tradycjach, jego ojciec był Generalnym Intendentem Wojska.
Edukacja wojskowa
Właściwą edukację rozpoczął w wiedeńskim gimnazjum, a później kontynuował ją przez rok w kolegium kadetów w St. Pölten. Następnie uczęszczał do elitarnej Mährisch-Weißenkirchen.
W latach 1876 – 1879 studiował w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener-Neustadt, którą ukończył z wyróżnieniem oraz promocją na podporucznika (18.08.1879 r.). Edukację uzupełnił nauką w Szkole Wojennej w Wiedniu (1882-1884).
Służba wojskowa
Służbę wojskową rozpoczął w stopniu podporucznika w 52. Pułku Piechoty.
Po ukończeniu Szkoły Wojennej awansował na porucznika i został przydzielony do Sztabu Generalnego. Początkowo rozpoczął służbę sztabową przy sztabie 40. Brygady Piechoty, a później w 13. Dywizji Piechoty w Banja Luce. Od maja 1888 r. do marca 1891 r. jako kapitan pełnił służbę w sztabie XII Korpusu. W kwietniu 1891 r. został przeniesiony do Ministerstwa Wojny. Przez krótki okres pełnił służbę w 49 pułku piechoty. W 1894 r. awansował na majora i objął funkcję szefa sztabu w 8. Dywizji Piechoty w Innsbrucku. W maju 1897 r. mianowany został podpułkownikiem i przydzielony do 85. Pułku Piechoty.
W 1900 r. awansował na pułkownika i ponownie został przeniesiony do Sztabu Generalnego na szefa biura kartograficznego.
W 1.11.1906 r. otrzymał awans generalski (generał major) i obją komendę 20. Brygady Piechoty w Königgrätz. Potem dowodził wiedeńską 49. Dywizją Piechoty.
1.11.1910 r. awansował na generała - porucznika z przydziałem do 26. Dywizji Strzelców Landwery.
Wojna.
Dowodząc 26. Dywizją Strzelców Landwery trafił na front galicyjski. Dowodzona przez niego jednostka wzięła udział w bitwach o Komarów i Zamość. Od września 1914 r. do stycznia 1917 r. pełnił funkcję dowódcy nowo sformowanego XVII Korpusu piechoty. 17.10.1914 r. awansował na Generała Piechoty (GdI). Jego korpus wszedł w skład 4. Armii i wziął udział w zwycięskiej kontrofensywie pod Limanową, która powstrzymała „rosyjski walec parowy”.
Wkrótce został włączony do 3. Armii, z którą walczył w Karpatach. Jego XVII Korpus poniósł ciężkie straty podczas walk o Przełęcz Dukielską i zdziesiątkowany przestał niemal istnieć. Po odtworzeniu powrócił w skład 4. Armii. Wraz z nią wziął udział w bitwie gorlickiej, wyróżniając się w walkach o Kraśnik i Lublin.
Pomimo sukcesów Křitek nie cieszył się poważaniem, ani podwładnych, ani swoich przełożonych. Boroević miał o nim napisać, że w ogóle nie nadaje się do pełnienia funkcji dowódczych.
Swoje zdanie zweryfikował podczas walk na froncie włoskim, gdzie Křitek trafił wraz ze swoim korpusem już jesienią 1915 r. Początkowo walczył tu pod komendą Kövessa. Potem wrócił pod komendę Boroevića i wziął udział w 6. i 9. bitwie pod Isonzo. Tym razem dał się poznać, jako utalentowany i energiczny dowódca, którego Boroević rekomendował do wyższych funkcji dowódczych. W 1917 r. Křitek powrócił na front wschodni, gdzie Conrad powierzył mu komendę przemyskiego X Korpusu (od stycznia do kwietnia 1917 r.).
1 maja 1917 r. awansował na generała pułkownika i w lipcu przejął komendę nad 3. Armią. Po przełamaniu Rosjan pod Zborowem odbił Bukowinę. 16.01.1918 r. objął komendę połączonych 3. i 7. Armii. Po pokoju brzeskim został z dniem 15 kwietnia 1918 r. zdjęty z komendy (7. Armia została rozformowana) i pozostawiony do dyspozycji sztabu. Faktycznie oznaczało to dla niego koniec kariery wojskowej, która definitywnie skończyła się wraz z upadkiem monarchii.
Po wojnie osiadł w Wiedniu, zmarł 3 września 1928 r.
